Planuję utworzyć internetowy przewodnik z wrysowanymi na mapach google szlakami turystycznymi, dydaktycznymi, etc. Wszystko będzie wsparte zdjęciami i opisami szlaków, ich historią. W swoim przewodniku internetowym planuję zamieścić w jednym miejscu interaktywny zbiór szlaków zebranych z różnych przewodników drukowanych. Źródłem informacji będą przewodniki drukowane różnych wydawców, którzy te szlaki opisali. Sam będę wrysowywał szlaki na mapach, sam będę robił w terenie potrzebne zdjęcia (często te same co w przewodnikach drukowanych) i sam wpisywał opisy, ale część informacji będzie pochodziła z przewodników drukowanych (zwłaszcza jeśli chodzi o historię szlaku i obiektów). Przewodniki wg mnie są źródłem wiedzy ogólnodostępnej – zebranej po prostu razem i wydanej w formie papierowej. Czy moja działalność będzie zgodna z literą prawa? Czy nie narażę się na zarzuty wydawców książkowych, że kopiuję ich prace?

Wiedza ogólnodostępna rzeczywiście nie jest chroniona przepisami prawa. Ustawa o prawie autorskim chroni natomiast utwór , a tym jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci (art. 1 ust. 1 pr. aut.). Prawo autorskie nie chroni więc idei, lecz sposób ich wyrażenia, o ile ten sposób jest rezultatem pracy twórczej oraz posiada indywidualny charakter. Utwór jest rezultatem działalności o charakterze kreacyjnym, nie rutynowym, w wyniku tego procesu powstaje subiektywnie nowy twór intelektu, tj. nowy z punktu widzenia jego autora. O indywidualności świadczy natomiast przesądzenie, czy możliwe jest by inna osoba doszła do takiego samego, jak autor rezultatu – w przypadku odpowiedzi negatywnej należałoby uznać, że dzieło ma indywidualny charakter. W literaturze oraz w orzecznictwie sądów twierdzi się, że przesłanek oryginalności i indywidualności można doszukiwać się już w samym: doborze, układzie lub uporządkowaniu składników utworu. Wobec tego przewodnik, czy to w formie papierowej, czy internetowej z reguły będzie utworem, a w takim przypadku korzystanie z zamieszczonych w nim treści obwarowane jest przepisami prawa autorskiego.

Art. 29 ust. 1 pr. aut. stanowi, że wolno przytaczać w utworach stanowiących samoistną całość urywki rozpowszechnionych utworów lub drobne utwory w całości, w zakresie uzasadnionym wyjaśnianiem, analizą krytyczną, nauczaniem lub prawami gatunku twórczości. Przy czym należy tu pamiętać, że można korzystać z utworów w granicach dozwolonego użytku pod warunkiem wymienienia imienia i nazwiska twórcy oraz źródła, zaś podanie twórcy i źródła powinno uwzględniać istniejące możliwości (art. 34 pr. aut.).

Dopuszczalna wydaje się argumentacja, że cytowanie w przewodniku jest poparte celem naukowym – w literaturze dotyczącej prawa autorskiego podnosi się, że taki cel spełnia np. cytowanie w wydawnictwach popularnonaukowych (o ile za takie wydawnictwo uznawać przewodnik). Więcej wątpliwości wzbudza tutaj uzasadnienie cytowania prawami gatunku twórczości, ponieważ pod tym pojęciem zwykle rozumiane jest sięganie do cudzego dzieła w działalności parodystycznej, czy kabaretowej. Jednakże należy pamiętać, że choć przewodnik zawiera „ogólnodostępne treści” przepisywanie wprost jego fragmentów narusza autorskie prawa majątkowe – jak wspomniano wyżej sposób przedstawienia tych treści z reguły będzie podlegał ochronie (o zasadach dozwolonego cytowania pisaliśmy wcześniej ).

Wreszcie, trzeba wspomnieć, że niekiedy twierdzi się, że również sam szlak turystyczny spełnia przesłanki utworu. Nie można więc wykluczyć, że jego rozpowszechnianie będzie zależało od zgody twórcy.