Współpracuję ze stowarzyszeniem pragnącym zorganizować w niewielkim mieście kilka bezpłatnych projekcji plenerowych (z nośnika płytowego – tytuły sprzed kilku, nawet kilkunastu lat) dla max 100 osób. Co w sytuacji, w której aktualnie żaden dystrybutor filmu w Polsce nie posiada praw do ich publicznego pokazu? Z kim należy zawrzeć umowę?

W filmie łączy się szereg praw różnego rodzaju. Generalnie wszystkie one powinny być skupione w rękach producenta (art. 70 prawa autorskiego ustanawia takie domniemanie), więc punktem wyjścia powinna być umowa z producentem (lub reprezentującym go podmiotem). W przypadku, gdy producent filmu nie jest jednocześnie producentem wideogramu zawierającego film, to konieczne jest zawarcie dodatkowej umowy z tym podmiotem. Ponadto, w przypadku m.in. publicznego odtwarzania filmu konieczne jest dodatkowo zapłacenie wynagrodzenia określonym współtwórcom filmu – za pośrednictwem organizacji zbiorowego zarządzania.

To, z kto jest uprawniony w konkretnym przypadku trzeba niestety ustalać samodzielnie. Brak reprezentacji danego podmiotu w Polsce nie oznacza, że nie trzeba z nim zawierać umowy – konieczne jest wtedy szukanie go za granicą. Niekiedy taką reprezentację stanowić mogą organizacje zbiorowego zarządzania.